Waldenström makroglobulinemisi (WM) kemik iliğinin lenfoplazmositik hücrelerle infiltrasyonu ve IgM monoklonal gammopati varlığı ile karakterize lenfoproliferatif bir hastalıktır. Non-hodgkin lenfoma ve multipl myelom özelliklerini birlikte bulunduran bir hastalıktır. Lenfoplazmositik lenfoma olarak sınıflandırılır. Hastalığın ortalama tanı yaşı 60 civarındadır. Ortalama yaşam süresi ise 60-120 aydır.
En sık görülen belirtisi anemi ve anemiye bağlı halsizlik şikayetleridir. Bunlar dışında büyümüş lenf bezi dalak ve karaciğer görülebilir. Ayrıca hipervizkoziteye bağlı karviyovasküler ve nörolojik semptomlar görülebilir.
WM teşhisi için kan tahlilleri ve kemik iliği aspirasyon ve biyopsisi kullanılır. yapılan bu tetkiklerde aşağıdakilerin varlığı tanıyı doğrular ve diğer b hücreli lenfomalardan ayrıştırmayı sağlar.
- Herhangi bir konsantrasyondaki IgM monoklonal gamopati
- Plazmasitoid veya plazma hücre farklılaşması gösteren küçük lenfositlerle kemik iliği infiltrasyonu
- Kemik iliği infiltrasyonunun intraerteküler paterni
- Yüzey,IgM + CD5 ± CD10 – CD19 + ,CD20 + CD22 + CD23 – CD25 + CD27 + FMC7 + CD103 – CD138 –immünofenotipi
Waldenström Makroglobulinemisi Tedavisi
WM tedavisinde son yıllarda yaşanan gelişmeler ve hali hazıra devam eden araştırmalar yaşam süresinin uzatılması ve yaşam konforunun arttırılması yönünde son derece umut vermektedir.
WM tedavisinde asemptomatik hastalar tedavisiz olarak izlenmelidir. Semptomatik hastalarda ise aşağıdaki tedavi seçenekleri kullanılabilir;
WM’in birincil tedavisi için ana seçenekler alkilleyici ajanlar (klorambucil, siklofosfamid, melphalan), pürin analogları (kladribin, fludarabin) ve monoklonal antikordur (rituksimab [anti-CD20 monoklonal antikor]). Plazma değişimi (1-1.5 hacim), hiperviskozite semptomları olan hastaların akut tedavisi için endikedir, çünkü IgM proteininin% 80’i intravaskülerdir. Hastalar, pürin nükleozid analogları ile ilk kombinasyon terapisi veya antikor terapisi için aday olabilir.Klorambucil (0.1 mg / kg) kullanılan ilk ajandı ve cevap oranları % 31 ile % 92 arasında değişiyordu. Alkilleyici ajanlarla tedavinin en sık görülen komplikasyonu, tedaviye bağlı kromozomal kırılmadan kaynaklanan miyelodisplazi ve akut lenfotik olmayan lösemi gelişimidir.
Kladribin (0.1 mg / kg), % 44 ila% 90 aralığında cevap oranları göstermiştir. Fludarabine yanıt oranları (30 mg / m 2 % 38 ile% 100 başlangıç tedavisi aralığı). Fludarabine ve cladribine çapraz dirençlidir. Bu ajanların her ikisinin de temel doz sınırlayıcı toksisitesi, hastaları enfeksiyonlara predispoze eden kemik iliği baskılaması ve immünosupresyondur.
Rituksimaba yanıt oranları (375 mg / m 2 ),% 20 ve% 50 arasında değişmektedir. Rituximab, IgM otoantikoruna bağlı nöropatili hastaların tedavisinde makul bir seçenek olarak kabul edilebilir. Yüksek doz rituximab ile tedavi edilen anti-MAG antikorları ile ilişkili polinöropatili hastalar, sinir iletim hızlarının ve azalmış anti-MAG antikor titrelerinin iyileştirilmesinin yanı sıra klinik olarak da iyileşme göstermiştir. FcyRIIIA (CD16) reseptör genindeki polimorfizmler rituximab’a yanıtı etkileyebilir. Rituximab tedavisinin başlamasından sonra hastaların% 54’ünde IgM titrelerinde geçici artışlar bildirilmiştir. Bu seviyeler 4 aya kadar sürebilir ve tedavinin başarısız olduğunu göstermez, ancak terapötik antikorun kaybıyla sonuçlanabilecek hiperviskoziteyi azaltmak için plazmaferez gerektirebilirler. İlk IgM markerları olan hastalarda, vermeyenlere göre daha düşük cevap oranları vardı (% 28’e karşılık% 80).
Apoptozun birkaç hücre döngüsü düzenleyicisi ve modülatörü ubiquitin-proteasome yolu boyunca parçalandığından, bortezomib gibi proteazom inhibitörleri WM’de klinik araştırmanın odağı haline gelmiştir. Chen ve arkadaşları, bortezomibin WM’de aktif olduğu bulunan 27 hastayı tarif etmişlerdir; 21 hastada IgM’de% 25’ten fazla azalma oldu.
Talidomidin WM’de, tek bir ajan olarak veya deksametazon veya klaritromisin ile kombinasyon halinde kullanımı ile ilgili deneyimler sınırlıdır. Talidomid miyelosupresif değildir, immünomodülatör ve antianjiyogeniktir ve birinci basamak tedavileri başarısız olan hastalar için, hastalık nüks etmiş olanlar ve alkile edici veya nükleosid analog terapisi için aday olmayanlar için veya pansitopenili hastalar için makul bir seçim olabilir. Lenalidomid MM ve miyelodisplastik sendromda çalışılmış ve daha güçlü olduğu ve talidomidin nörotoksik ve protrombotik yan etkilerinin bulunmadığı bulunmuştur. Otolog kök hücre nakli ile yüksek doz kemoradyoterapi bazen kullanılır, ancak bugüne kadar tedavi edilen hasta sayısı yönetimdeki genel rolünü değerlendirmek için yetersizdir. Pentostatin, otolog kök hücre nakli ile yüksek doz kemoterapiden faydalanabilecek hastalar için faydalıdır. Miyeloablatif olmayan allojenik periferik kan kök hücre nakli, refrakter hastalığı olan hastalarda ümit verici bir alternatif olabilir. Splenektomi nadiren kullanılır, ancak sınırlı vaka raporları semptomatik ağrılı splenomegali ve hipersplenizmi tedavi etmede yardımcı olabileceğini göstermektedir.
WM konsensüs panelindeki Üçüncü Uluslararası Çalıştayda, belirli bir birinci basamak terapötik ajanı tanımlamanın mümkün olmadığı ve seçimin bireysel hasta durumuna dayanarak yapılması gerektiği sonucuna varıldı. Alkilleyici ajanlar kök hücreleri tüketir ve bu nedenle otolog transplantasyon için uygun olan hastalar arasında kullanılmamalıdır. Devam eden çalışmaların sonuçları, allojeneik veya miyeloablatif olmayan allojeneik transplantasyonun WM tedavisinde rolünü belirlemeye yardımcı olacaktır.
Waldenström Makroglobulinemisi Tedavisinde Yeni Gelişmeler İçin Tıklayınız
