Waldenström’ün makroqlobulinemiyası (WM), limfoplazmositik hüceyrələrlə sümük iliyinin infiltrasiyası və IgM monoklonal gammopatiyasının olması ilə xarakterizə olunan limfoproliferativ bir xəstəlikdir. Qeyri-hodgkin lenfoma və multipl miyeloma xüsusiyyətləri birləşdirən bir xəstəlikdir. Limfoplazmozik lenfoma kimi təsnif edilir. Diaqnozun orta yaşı 60 ilə yaxındır. Orta ömür müddəti 60-120 aydır.
Ən çox görülən simptomlar anemiya səbəbiylə anemiya və yorğunluqdur. Bunlardan başqa, genişlənmiş limfa bezinin dalağı və qaraciyər görünə bilər. Bundan əlavə, hiperviskozitə görə ürək-damar və nevroloji simptomlar yarana bilər.
WM diaqnozu üçün qan testləri və sümük iliyi aspirasiyası və biopsiya istifadə olunur. Bu testlərdə aşağıdakıların olması diaqnozu təsdiqləyir və digər b hüceyrəli limfomalardan fərqlənməyə imkan verir.
- Hər hansı bir konsentrasiyada IgM monoklonal gammopatiya
- Plazmasitoid və ya plazma hüceyrə fərqliliyini göstərən kiçik limfositlərlə sümük iliyi infiltrasiyası
- Sümük iliyi infiltrasiyasının intraertekulyar nümunəsi
- Səth, IgM + CD5 ± CD10 – CD19 + , CD20 + CD22 + CD23 – CD25 + CD27 + FMC7 + CD103 – CD138 – immünofenotipi
Waldenström Macroglobulinemia müalicəsi
WM tedavisinde son yıllarda yaşanan gelişmeler ve hali hazıra devam eden araştırmalar yaşam süresinin uzatılması ve yaşam konforunun arttırılması yönünde son derece umut vermektedir.
WM tedavisinde asemptomatik hastalar tedavisiz olarak izlenmelidir. Semptomatik hastalarda ise aşağıdaki tedavi seçenekleri kullanılabilir;
WM’in birincil tedavisi için ana seçenekler alkilleyici ajanlar (klorambucil, siklofosfamid, melphalan), pürin analogları (kladribin, fludarabin) ve monoklonal antikordur (rituksimab [Anti CD20 monoklonal antikor]). Plazma değişimi (1-1.5 hacim), hiperviskozite semptomları olan hastaların akut tedavisi için endikedir, çünkü IgM proteininin% 80’i intravaskülerdir. Hastalar, pürin nükleozid analogları ile ilk kombinasyon terapisi veya antikor terapisi için aday olabilir.Klorambucil (0.1 mg / kg) kullanılan ilk ajandı ve cevap oranları % 31 ile % 92 arasında değişiyordu. Alkilleyici ajanlarla tedavinin en sık görülen komplikasyonu, tedaviye bağlı kromozomal kırılmadan kaynaklanan miyelodisplazi ve akut lenfotik olmayan lösemi gelişimidir.
Cladribine (0,1 mq / kq) cavab dərəcələrini 44% -dən 90% -ə qədər göstərdi. Fludarabinin cavab dərəcələri (30 mq / m 2 38% – 100% ilkin müalicə diapazonu). Fludarabinə və kladribinə qarşı çarpaz davamlıdır. Bu agentlərin hər ikisinin toksikliyini məhdudlaşdıran əsas doza, sümük iliyi təzyiqinin artırılması və xəstələrin infeksiyalara meylli immunosupressiyadır.
Rituximab cavab dərəcələri (375 mq / m 2 ) 20% ilə 50% arasında dəyişdi.Rituximab, IgM otoantikoruna bağlı nöropatili hastaların tedavisinde makul bir seçenek olarak kabul edilebilir. Yüksek doz rituximab ile tedavi edilen anti-MAG antikorları ile ilişkili polinöropatili hastalar, sinir iletim hızlarının ve azalmış anti-MAG antikor titrelerinin iyileştirilmesinin yanı sıra klinik olarak da iyileşme göstermiştir. FcyRIIIA (CD16) reseptör genindeki polimorfizmler rituximab’a yanıtı etkileyebilir. Rituximab tedavisinin başlamasından sonra hastaların% 54’ünde IgM titrelerinde geçici artışlar bildirilmiştir. Bu seviyeler 4 aya kadar sürebilir ve tedavinin başarısız olduğunu göstermez, ancak terapötik antikorun kaybıyla sonuçlanabilecek hiperviskoziteyi azaltmak için plazmaferez gerektirebilirler. İlk IgM markerları olan hastalarda, vermeyenlere göre daha düşük cevap oranları vardı (% 28’e karşılık% 80).
Apoptozun birkaç hücre döngüsü düzenleyicisi ve modülatörü ubiquitin-proteasome yolu boyunca parçalandığından, bortezomib gibi proteazom inhibitörleri WM’de klinik araştırmanın odağı haline gelmiştir. Chen ve arkadaşları, bortezomibin WM’de aktif olduğu bulunan 27 hastayı tarif etmişlerdir; 21 hastada IgM’de% 25’ten fazla azalma oldu.
WM-də talidomid ilə təcrübə tək bir agent kimi və ya deksametazon və ya klaritromisin ilə birlikdə məhduddur. Talidomid qeyri-miyelosupressiv, immunomodulyator və antiangiogenikdir və ilkin tibbi yardımı göstərməmiş xəstələr, relaps keçirmiş və alkilat və ya nukleosid anal terapiyasına namizəd olmayanlar və ya pansitopeniyası olan xəstələr üçün məqbul seçim ola bilər. Lenalidomide MM və mielodysplastik sindromda öyrənildi və daha güclü olduğu və talidomidin nörotoksik və protrombotik yan təsirləri olmadığı bildirildi. Otoloji kök hüceyrə transplantasiyası ilə yüksək dozalı kemoradioterapiya bəzən istifadə olunur, lakin bu günə qədər müalicə olunan xəstələrin sayı onun ümumi idarəetmə rolunu qiymətləndirmək üçün kifayət deyil. Pentostatin, otoloji kök hüceyrə nəqli və yüksək dozalı kemoterapi. Qeyri-miyeloablativ allojenik periferik qan kök hüceyrə transplantasiyası odadavamlı xəstəliyi olan xəstələrdə perspektivli alternativ ola bilər. Splenektomiya çox nadir hallarda istifadə olunur, lakin məhdud vəziyyət hesabatları simptomatik ağrılı splenomegaliya və hipersplenizmin müalicəsində faydalı ola biləcəyini göstərir.
WM konsensus panelindəki Üçüncü Beynəlxalq Seminarda, müəyyən bir birinci dərəcəli terapevtik agenti təyin etməyin mümkün olmadığı və seçimin fərdi xəstə vəziyyətinə əsaslanmalı olduğu qənaətinə gəlindi. Alkilasyon agentləri kök hüceyrələri istehlak edir və buna görə otoloji transplantasiya üçün uyğun olan xəstələr arasında istifadə edilməməlidir. Davam edən tədqiqatların nəticələri WM müalicəsində allojenik və ya qeyri-miyeloablativ allojenik nəqli rolunu təyin etməyə kömək edəcəkdir.
