Lenfoblastik lenfoma, non-hodgkin lenfomaların agresif bir şeklidir. Non-hodgkin lenfomaların yaklaşık % 2’sini oluşturan, nispeten nadir bir türdür. En sık görülen çocukluk çağı lenfomalarından biridir. Çocukluk çağı non-hodgkin lenfomaların üçte birini oluşturur. Erkeklerde daha sık görülür.
Lenfoblastik lenfoma genellikle T lenfositlerden gelişir, ancak bazen B lenfositlerden de gelişir. Klinik olarak, lenfoblastik lenfoma akut lenfoblastik lösemiye (ALL) çok benzer şekilde davranır ve iki durum sıklıkla benzer şekilde tedavi edilir. Lenfoblastik lenfomada, anormal lenfositler lenf düğümlerinde veya timus bezinde bulunurken, akut lenfoblastik lösemide anormal lenfositler esas olarak kan ve kemik iliğinde bulunur. Hastalık minimal kemik iliği tutulumu olan primer nodal ve ekstranodal bölgelerle sınırlı olduğunda (kemik iliğinde <% 20 lenfoblast), lenfoblastik lenfoma tanısı konur. Akut lenfoblastik lenfoma tanısı kemik iliğinde en az % 20 lenfoblast gerektirir.
Lenfoblastik lenfoma nedenleri ve hastalığın gelişimi
Lenfoblastik lenfoma radyasyon veya pestisitlere maruz kalma ve doğuştan veya sonradan edinilmiş baskılanmış bağışıklık sistemi ile ilişkilidir. Çocuklarda ve genç erişkinlerde daha sık görülür. Bu durum, vakaların % 80’inden fazlasında olgunlaşmamış T hücrelerinden ve diğer vakalarda olgunlaşmamış B hücrelerinden kaynaklanır. Lenfoblastlar nodal yapılara veya ekstranodal yapılara sızar ve genellikle kemik iliğine ve merkezi sinir sistemine yayılması büyük mediastinal kitleler ile ilişkilidir.
Lenfoblastik lenfoma agresiftir ve hızla ilerler, hastaların % 70’inden fazlasında evre IV hastalık olarak görülür. Yaygın lenfadenopati bağışıklığı bozar, fırsatçı enfeksiyonlara izin verir ve bitişik yapıları sıkıştırabilir. Hastaların% 30-50’sinde lenfoblastlar kemik iliğine sızar ve etkisiz hematopoezise neden olur. Birçok araştırmacı, hem lenfoblastik lenfoma hem de akut lenfoblastik löseminin (ALL) tek bir malign lenfoproliferatif bozukluğun bir klinik spektrumunun bir parçası olabileceğini öne sürmüştür.
RUNX1 ve / veya ETV6 , FLT3 , IDH1 / 2 , TET2 , NOTCH1 ve DNMT3A gibi gen mutasyonları hastalarda sıklıkla rastlanmaktadır.
Lenfoblastik lenfoma belirtileri
T hücreli lenfoblastik lenfoma hastalarının % 75 kadarında aşağıdaki belirtiler görülebilir:
- Nefes darlığı
- Hırıltılı solunum
- Islık benzeri sesli solunum
- Yutma güçlüğü
- Baş ve boynun şişmesi olarak ortaya çıkabilen bir ön mediastinal kitle
B hücreli lenfoblastik lenfoma hastalarında aşağıda belirtiler görülebilir:
- Yüksek ateş
- Gece terlemesi
- Kilo kaybı
Hem B hücreli hem T hücreli lenfoblastik lenfomada aşağıdaki belirtiler görülebilir:
- Anemi
- Kanama
- Morarma
- Nörolojik bozukluklar
- Splenomegali
Lenfoblastik lenfoma teşhisi
Lenfoblastik lenfoma teşhisi için doktorunuz öncelikle sağlık geçmişiniz hakkında bilgiler alcaktır ve fizik muayene yapacaktır. Fizik muayenede lenf bezleri, dalak ve karaciğer gibi organlar değerlendirilecektir.
Lenfoblastik lenfoma teşhisi için doktorunuz aşağıdaki testleri isteyebilir:
- Kan testleri : Periferik yayma, hemogram, LDH, karaciğer enzimleri gibi kan testleri hastalık hakkında fikir verebilir.
- Biyopsi : Kemik iliği biyopsisi veya lenf bezi biyopsisi hastalığın kesin tanısı için uygulanan tetkikler arasındadır.
- Bilgisayarlı Tomografi : Vücudunuzun detaylı görüntülerini oluşturan bu tetkik, büyümüş lenf bezleri ve organların genel durumu hakkında önemli bilgiler sunabilir.
- PET/CT : Hastalığın yayılımı ve evreleme için sıklıkla kullanılan bir görüntüleme yöntemidir.
Lenfoblastik lenfoma evrelemesi
Ann Arbor evreleme sistemi, lenfoblastik lenfoma dahil olmak üzere non-hodgkin lenfoma (NHL) alt tipleri için yaygın olarak kullanılan evreleme sistemidir. Bununla birlikte, Murphy evreleme sistemi pediatrik lenfoblastik lenfomada yaygın olarak kullanılmaktadır ve daha yararlı prognostik bilgi sağladığı gösterilmiştir. Lenfoblastik lenfomalı erişkinlerde Ann Arbor ve Murphy evreleme sistemlerinin karşılaştırılması, Ann Arbor sisteminin daha doğru bir sağkalım tahmini sağladığını göstermiştir.
Ann Arbor evreleme sistemi aşağıdaki gibidir:
- Evre I – Diyaframın 1 tarafında bir yerde
- Evre II – Diyaframın 1 tarafında birden fazla yerde
- Evre III – Diyaframın her iki tarafındaki bölgeler (mediastinal kitle; plevral efüzyon; rezeke edilemeyen karın hastalığı)
- Evre IV – Yaygın hastalık, kemik iliği veya merkezi sinir sistemi
- Altkümeler (E – Ekstranodal; S – Dalak; B semptomları – (Ateş> 38 ° C, 6 ay içinde kilo kaybı>% 10, gece terlemeleri))
Lenfoblastik lenfoma tedavisi
Lenfoblastik lenfoma hastaları, yüksek dereceli lenfomaların tanı ve tedavisinde deneyimli bir tesiste yönetilmelidir. Lenfoblastik lenfoma ve nötropenik ateşi olan hastalar hastaneye yatırılmalıdır.
Kemoterapiye en kısa sürede başlamak ve kombinasyon kemoterapisi lenfoblastik lenfoma için mükemmel bir yanıt üretir, ancak nüks yaygındır. Kemoterapötik ajanların uygulanmasını kolaylaştırmak için çift lümenli santral venöz kateterin yerleştirilmesi gerekebilir. Destekleyici ilaçlar bulantı, kusma, tümör lizis sendromu ve enfeksiyonları kontrol etmeye yardımcı olur.
Uygun hastalarda, otolog veya allojenik kök hücre transplantasyonu kullanılabilir.
Hiper-CVAD
Lenfoblastik lenfoma hastalarında kullanılan hiper-CVAD (fraksiyone siklofosfamid, vinkristin, Adriamisin [doksorubisin] ve deksametazon ) yaygın kullanılan bir rejimdir. Bu rejim hastaların% 100’ünde yanıt sağlar ve % 91’i tam yanıt sağlamıştır. 3 yıllık süreçte % 70’lik bir genel sağkalım elde edilmiştir.
Yüksek başlangıç remisyon oranlarına rağmen, erişkinlerin % 40-60’ı nihayetinde nüksetmektedir, zayıf prognostik özellikleri olan hastalarda nüks oranları oldukça yüksektir.
Araştırma aşamasındaki tedaviler
NOTCH1, T-ALL’daki başlıca onkogen ve gama sekretaz kompleksi NOTCH1’in aktivasyonunu engelleyebilecek mevcut ilaçlarla, gama-sekretaz inhibitörleri (GSI) ile bir dizi klinik çalışma başlatılmıştır. Bununla birlikte, bu çalışmalar doz sınırlayıcı toksisite ve düşük yanıt oranları nedeniyle hayal kırıklığına uğratan klinik sonuçlara yol açmıştır. İkinci nesil GSI’lara ümit verici yanıtlar bildirilmiştir ve daha hafif toksisiteler bildirilmiştir.
Çocuklarda lenfoblastik lenfoma tedavisi
Lenfoblastik lenfoma olan çocuklarda, akut lenfoblastik lösemi (ALL) tedavisine benzer kemoterapi rejimleriyle, %60 ile % 80 arasında değişen 5 yıllık hastalıksız sağ kalım oranları vardır.
Çoğu, standart lösemiyal benzeri yoğun remisyon indüksiyonu, merkezi sinir sistemi profilaksisi, konsolidasyon ve uzun süreli bakım ile karakterizedir. Bu çalışmaların çoğu erişkinlerde% 40-60 uzun süreli hastalıksız sağkalım oranları üretmiştir.
Lenfoblastik lenfoma prognozu
Lenfoblastik lenfoma hastaları için prognostik faktörlerin tanımlanması, kısmen akut lenfoblastik lösemi (ALL) ve lenfoblastik lenfoma arasında açık bir ayrımın olmaması ve yetişkin ve pediatrik vakaların ayırt edilmesinden dolayı tutarsız olmuştur. Erken tedavi yoğunlaştırma potansiyeline dayanarak, klinik araştırma risk sınıflandırması için güvenilir prognostik faktörlerin belirlenmesi çok önemlidir. Yaygın olarak kullanılan prognostik faktörlerden bazıları şunlardır:
- 30 yaşından büyükler
- İleri Ann Arbor aşaması (Evre III veya IV)
- Kemik iliği tutulumu
- Merkezi sinir sistemi tutulumu
- Periferik kan tutulumu / lösemik bileşen
- B semptomları
- Gelişmiş uluslararası prognostik indeks skoru 2’den fazla
- Tam bir yanıt alma zamanı
- Normalin 1.5 katından fazla olan laktat dehidrojenaz (LDH) seviyesi
Mevcut tedavilerle lenfoblastik lenfoma hastalarında 5 yıllık genel sağkalım oranı % 80-90, yetişkinlerde genel sağkalım oranı % 45-55’tir. 5 yıllık hastalıksız sağkalım oranları çocuklarda % 70-90 ve yetişkinlerde% 45-55 arasında değişmektedir.
Lenfoblastik lenfomalı erişkinlerde tedaviye yanıt oranları % 55-95 arasında değişmekte olup, lösemi tipi rejimler % 70’den yüksek oranlar üretmektedir. Beş yıllık hastalıksız sağkalım oranı yetişkinlerde% 45-55 ve çocuklarda% 70-90’dır. 1982’den bu yana, lösemi tipi rejimlerin artan kullanımı, yetişkin lenfoblastik lenfomada 5 yıllık genel sağkalım oranını% 26’dan % 45’e çıkarmıştır.
Non-Hodgkin lenfoma (NHL) için sağkalım prognozu Uluslararası Endekse göre tahmin edilebilir. Bu indeks, 60 yaşından büyük yaş, yüksek serum LDH seviyesi, zayıf performans durumu veya tümör evre III veya IV için her biri 1 puan alır. 1’den fazla ekstranodal bölgeye sahip 60 yaşından büyük hastalar ek puan alır. Endeks risk faktörü skoruna göre beş yıllık genel sağkalım oranları aşağıdaki gibidir:
- 0 (sıfır) puan – Düşük risk (% 83)
- 1 puan – Düşük ara risk (% 69)
- 2 puan – Orta-yüksek risk (% 46)
- 3 veya daha fazla puan – Yüksek risk (% 32)
Lokal olarak ya da kemik iliği veya merkezi sinir sistemi gibi ekstranodal bölgelerde meydana gelebilir.
